Teraz mam odwa­gę mówić o tym cze­go chcę i co jest dla mnie waż­ne. Nie boję się spraw­dzać i testo­wać róż­nych roz­wią­zań – cza­sem koń­czą się one suk­ce­sem, a cza­sem poraż­ką, ale mam odwa­gę przy­jąć te róż­no­rod­ne doświad­cze­nia, wraz z emo­cja­mi, któ­re im towa­rzy­szą. Odkry­wam moje­go męża, pozna­ję go. Nie boję się szcze­ro­ści, mówię o swo­ich uczu­ciach i emo­cjach, o tym co mnie cie­szy, ale też o tym co mnie zło­ści, a cze­go się boję. A on się na moje sło­wa otwie­ra, nie kry­ty­ku­je, nie oce­nia – po pro­stu je przyj­mu­je i sam zaczy­na się ze mną dzie­lić swo­imi emo­cja­mi.

Przed warsz­ta­ta­mi moje życie tak napraw­dę krę­ci­ło się wokół innych i dla innych. Widzia­łam tyl­ko ich potrze­by i wszyst­ko bra­łam do sie­bie, oczy­wi­ście wszyst­ko, co złe. Pod­czas warsz­ta­tów weszłam w głąb sie­bie, zoba­czy­łam swo­je emo­cje i swo­je JA. Zatrzy­mał się dla mnie czas, dzię­ki cze­mu mogłam odkryć cze­go, tak napraw­dę ja chcę. Zda­nie, któ­re mi utkwi­ło w gło­wie, to że „emo­cje któ­re są we mnie wyni­ka­ją z moich nie­za­spo­ko­jo­nych potrzeb”. Teraz zawsze ich szu­kam i uda­je mi się je zna­leźć.

Dzię­ki ćwi­cze­niom odkry­łam jak wiel­ką siłą jest oddech – pod­czas sytu­acji peł­nych zło­ści agre­sji – teraz łatwiej jest mi się zatrzy­mać, prze­cze­kać i na spo­koj­nie odpo­wie­dzieć, nie raniąc innych. Waż­ną chwi­lą na jed­nym spo­tka­niu o zło­ści było dla mnie uwol­nie­nie się od prze­szło­ści. To, co kie­dyś mnie trzy­ma­ło, ści­ska­ło za ser­ce w jed­nej chwi­li ode­szło… te 4 krze­sła chy­ba mnie uwol­ni­ły. Co teraz czu­ję spo­kój :-). Warsz­ta­ty prze­pro­wa­dzo­ne były we wspa­nia­łej atmos­fe­rze, czu­łam się tam dosko­na­le z pro­wa­dzą­cą nie mają­cą rów­nych sobie – cie­płą, miła, zawsze wie­dzia­ła co tak napraw­dę nam na ser­cu leży.

Dotar­ło do mnie, jak bar­dzo pra­ca z Tobą, Marze­na, pozwo­li­ła mi uwol­nić się od pre­sji, zrzu­cić z sie­bie cię­żar wie­lu rze­czy. Zauwa­żyć sche­ma­ty, któ­re do nicze­go nie pro­wa­dzą, bo są zaszcze­pio­ne we mnie i ja je śle­po powie­lam. […]

Nauczy­łam się brać i pro­sić. Prze­sta­łam słu­żyć, zaczę­łam być. Prze­sta­łam mieć mono­pol na praw­dę, zaczę­łam pytać. Prze­sta­łam gonić ide­ały (per­fek­cjo­nizm), a dałam szan­se by zoba­czyć to, co jest i do cze­go może dopro­wa­dzić. Marze­no, jestem mamą, żoną, cór­ką, przy­ja­ciół­ką, jed­no­cze­śnie żad­na z tych ról nie przy­nio­sła mi takiej zmia­ny, jak zmia­na dzię­ki wej­ściu w kon­takt z Tobą i pozwo­le­nie na pro­wa­dze­nie. Dzię­ku­je, że jesteś.