praca i rodzina. aby kłopoty zawodowe nie odbiły się na rodzinie.

Teraz mam odwa­gę mówić o tym cze­go chcę i co jest dla mnie waż­ne. Nie boję się spraw­dzać i testo­wać róż­nych roz­wią­zań – cza­sem koń­czą się one suk­ce­sem, a cza­sem poraż­ką, ale mam odwa­gę przy­jąć te róż­no­rod­ne doświad­cze­nia, wraz z emo­cja­mi, któ­re im towa­rzy­szą. Odkry­wam moje­go męża, pozna­ję go. Nie boję się szcze­ro­ści, mówię o swo­ich uczu­ciach i emo­cjach, o tym co mnie cie­szy, ale też o tym co mnie zło­ści, a cze­go się boję. A on się na moje sło­wa otwie­ra, nie kry­ty­ku­je, nie oce­nia – po pro­stu je przyj­mu­je i sam zaczy­na się ze mną dzie­lić swo­imi emo­cja­mi. Roz­ma­wia­my spo­koj­nie o rze­czach trud­nych i dużo łatwiej nam zna­leźć wspól­ne roz­wią­za­nie.

Minął pierw­szy dzień po warsz­ta­tach? Zasta­na­wia­łam się, po jakim cza­sie zmia­na spo­so­bu komu­ni­ka­cji przy­nie­sie widocz­ny rezul­tat. I do tej pory nie mogę dojść do sie­bie, bo zadzia­ła­ło po pierw­szym zda­niu:) Wystar­czy­ło zamie­nić pyta­nia zamknię­te na otwar­te i popa­trzeć na sytu­ację z per­spek­ty­wy potrzeb dru­gie­go czło­wie­ka. Nagle widzę emo­cje moje­go męża, jego wyzwa­nia. Chcę go wspie­rać, moty­wo­wać. Rozu­miem, że cza­sa­mi nie wytrzy­mu­je bo stres jest tak sil­ny. Wte­dy daję mi prze­strzeń, zamiast kłó­cić się, że mnie nie dostrze­ga.