4 fundamenty komunikacji otwartej

                                                         OTWARTOŚĆ

Komu­ni­ka­cja otwar­ta zakła­da…. OTWARTOŚĆ i OTWARCIE.

Otwar­cie mówi­my sobie:

- o tym co czu­je­my, jak się czu­je­my

Zauważ, że to nie jest odpo­wie­dze­nie na pyta­nie: „jak się masz?” jedy­nie „dobrze”.

Komu­ni­ka­cja Otwar­ta to coś wię­cej. To mówie­nie wprost:

- wku­rzy­łem się…

- ziry­to­wa­ło mnie to….

- dziś mam słab­szy dzień…

- o tym na czym nam zale­ży i dla­cze­go nam na tym zale­ży, a więc to nie jest tyl­ko powie­dze­nie: „masz zro­bić to i to”

Na przy­kład dele­go­wa­nie zdań w taki spo­sób, aby ludziom się chcia­ło, aby im zale­ża­ło. Jed­ną z naszych naj­waż­niej­szych potrzeb jest przy­na­leż­ność do wspól­no­ty i jeśli czu­je­my, że przy­na­le­ży­my, to chęt­niej robi­my coś dla innych człon­ków tej wspól­no­ty, z więk­szą rado­ści przy­czy­nia­my się do reali­za­cji wspól­ne­go celu. Ale potrze­bu­je­my zna­ku, że nasze dzia­ła­nia przy­czy­ni się do wspól­ne­go

- waż­ne jest dla mnie, abyś zro­bił na jutro .… dzię­ki temu ja będę mieć wię­cej cza­su na przej­rze­nie tego i nanie­sie uwag. Będzie to dla mnie bar­dziej kom­for­to­we.

- o tym że się z czymś się nie zga­dza­my. Mówi­my to bez wzglę­du na to z kim roz­ma­wia­my. Czy to por­tier, czy współ­pra­cow­nik, czy szef. Nie boimy się sze­fa, bo zakła­da­my … otwar­tość

- nie zga­dzam się z tym co mówisz, w moim prze­ko­na­niu war­to aby­śmy..

To jest wyzwa­nie. Pra­cow­ni­cy boją się mówić otwar­cie, bo nie mają sygna­łu od sze­fa, że mogą. A kie­dy nie mogą mówić o sze­fie do sze­fa, to mówią o sze­fie… do innych pra­cow­ni­ków. Czy­li infor­ma­cja tra­fia nie tam gdzie powin­na. Jaki jest tego sku­tek? Nie ma zmia­ny. Rośnie fru­stra­cja.

- o tym co nas boli, rani, upo­ka­rza – bez wzglę­du na to z kim roz­ma­wiam.

- czu­ję się nie­do­ce­nio­na, zro­bi­łam to i to i to i poświę­ci­łam na to tyle czas. Zale­ży mi na tym, abyś zauwa­żył moje sta­ra­nia.

Jeśli pra­cow­ni­cy nie mają odwa­gi lub nie mogą roz­ma­wiać o tym co trud­ne, to trzy­ma­ją to w sobie. Fru­stra­cja zabi­ja ich moty­wa­cję, zaan­ga­żo­wa­nie, inten­cję. Zamia­ta­ją pod dywan, uda­jąc że nic się nie dzie­je. Wytrzy­mu­ją ponad mia­rę, aż do cza­su…. A potem wybu­cha­ją komuś w twa­rzy, bo ileż moż­na trzy­mać. Jesz­cze inni, zaczy­na­ją szu­kać nowej posa­dy, gdzie w koń­cu będzie po ludz­ku.

- co zro­bi­li­śmy źle – rów­nież nie ma zna­cze­nia z kim roz­ma­wiam

- ten sza­blon jest źle przy­go­to­wa­ny, a dokład­nie to i to i to trze­ba popra­wić, ponie­waż jest tak to zosta­wi­my to…wiem, ze to ozna­cza, że musisz jesz­cze raz wszyst­ko zro­bić. Napraw­dę mi przy­kro, jed­no­cze­śnie nie może­my tego tak zosta­wić.

Bo cza­sem ja cze­goś nie widzę, a widzi ktoś z boku. Mówię o tym, dając szan­sę na popraw­kę, na wej­ście na poziom wyżej. I o ile w hie­rar­chii w dół nie ma z tym pro­ble­mu, a tyl­ko w dru­gą stro­nę już gorzej. No, któ­ry szef ma odwa­gę przy­jąć kry­ty­kę pra­cow­ni­ka?? Tego uczę.